Die momenten

Tijdens de tractie,heb ik veel in Chloes dagboekje geschreven..
Ik hou een dagboek voor haar bij sinds dat ik net wist dat ik zwanger was,dit omdat er zoveel door me hoofd heen ging wat ik toch opeen of andere manier echt kwijt moest.
Als ze wakker was speelde we wat met haar en als ze sliep keek ik een fimpje of iets dergelijks.
Er zijn momenten geweest dat zowel ik als jase helemaal ten einde raad waren..
Je kind ligt daar anderhalf uur achter elkaar aan een stuk door te huilen..
Je weet gewoon dat ze pijn heeft of dat het onprettig voelt voor der..
Iets in je wilt dat jij daar ligt in plaats dat kleine hummeltje.
Er waren zware momenten echt..dat jase me ook weg moest slepen daar..
Momenten dat we gewoon niet bij der mochten omdat ze dachten dat we het alleen maar erger zouden maken..
Maar die momenten waren echt zwaar..ik voelde me zo hulpenloos..zo niet moeder..

Ook de twijfels die ten ronde gaan rondom de tractie maakte het niet makkelijker..
Het kindje wat er voor Chloe lag moest immers ook voor operatie in het vu omdat de tractie helaas niet gewenste effect had.

Die twijfels je kind daar ..zoveel tranen..er breekt gewoon wat in je.

Maar gelukkig waren al die tranen weg toen oma langs kwam :)
Opeen of andere manier geeft mijn moeder gewoon een lach effect op ons kleine meisje :)

Het eten in het ziekenhuis ging wel,was niet denderend maar ging wel..

Morgen zal ik verder verslag doen ik ga lekker naar bed!
Slaap lekker allemaal!! xxx

Vervolg Tractie..

Waar was ik gebleven ..
Tractie..

Wikipedia:

Tractie
Een tractie is een behandeling die bedoeld is om de heupkop te reponeren in de heupkom en volgt meestal op de vaststelling van een subluxatie of een luxatie.

De benen van de baby worden met touwen, die verticaal weglopen, met behulp van een katrolmechanisme met gewichten verbonden. De benen worden in een haakse hoek met het lichaam gehouden. Het kind ligt op de rug en het lichaam wordt in deze positie gefixeerd. De verkorte spieren van het heupgewricht worden door de gewichten voorzichtig opgerekt. Met regelmatige tussenpozen worden de katrollen uit elkaar bewogen. Hierdoor worden de benen steeds meer van elkaar gespreid. Deze behandeling kan zes dagen tot enkele weken in beslag nemen.



De eerste dagen was enkel haar in tractie met de beentjes vast en de kont iets zwevend boven matras om der spieren wat op te rekken.

Daarna zouden ze gaan spreiden..de gipskamer kwam langs met de orthopeet om ons uitteleggen wat de bedoelingw was,na de aftekeningen op de buis te zien moesten we toch best wel slikken dat ging niet met kleine stapjes maar gelijk met flinke stappen. (Dit kun je ook op een van de fotos op de stangen boven zien die stickertjes)

3 December kwam ik sochtends aan in het ziekenhuis,ons meisje had het eerste nachtje tractie erop zitten..
Ik trof een vrolijk meisje op bed aan met een hele dikke vette bigsmile toen ze me de kamer in zag lopen.

De zusters kwamen mij vertellen dat ze richting de speelkamer zou gaan omdat Sinterklaas zou komen :P

Dus Chloe der mooie zwarte pieten romper aan en met bed en al tufte wij om half 11 naar de speelkamer.
Daar keek Chloe haar oogjes uit,al die kindjes ...die muziek..der ogen konde niet groter.
Verscheidene kindjes rond er bed er aaien,zwaaien naar der ..
En ook waren er natuurlijk kindjes die vroegen wat er met Chloe aan de hand was..
Probeer een ander klein kind het maar uit te leggen..wat moet je in gods naam zeggen??
Na een uitleg welliswaar meer handen en voeten taal,knikte de kindjes wel begrijpend..
Raar tot wat kinderen toch in staat zijn te kunnen begijpen wonderbaarlijk gewoon.
Het ene kindje kroop snel naast Chloe in het hoekje in haar bed en aaide haar en gaf haar een kindje en zei tegen Chloe; ''Wel snel beter worden he ..want dan kunnen we samen spelen''
Het andere kindje nog aan infuus en met een kaal hoofd (ik vermeen k*****r) zei ''maar jij hebt mooie haren!! ''
Op mijn gezicht ontstond een grote glimlach ...
Wat een warm gevoel gaven die kindjes mij toch..
Het nare gevoel wat ik bij me droeg in dat rot ziekenhuis leek zo te verdwijnen ..
Toen opeens kwam er een ander kindje naar me toe met 2 koppen warme chocomel,
Was ook zoiets moois..
Hij zegt; ''Hier chocomel madame'' (Lees een knulletje van een jaar of 7)
Hij drukt de 2 kopjes chocomel in me handen..
Dus ik zeg tegen hem maar ik hoef er maar een hoor,ik lust er geen twee ..
Hij zegt zo ''maar er zijn er helemaal geen twee voor jou''
Dus ik antwoord van dat ie me er toch echt twee gegeven heeft..
Waarop met zijn handjes in zijn zij antwoord..''Maar die andere is voor dat kindje hoor wat denk jij wel niet :P''
Even wou iets met hem in discussie gaan,zeggen dat Chloe het helemaal niet mocht of nog kon drinken..
Maar het hele tafereel wat zich daarvoor afgespeelt had weerhield mij ervan :)

Opeens werd de orde verstoort doordat er een zwarte piet binnen stapte..
De reacties van de kindjes waren onbetaalbaar :P
Echt geweldig gewoon..
De kindjes gingen in een kring maar waar Chloe's bed stond daarvoor mochten beslist geen kindjes zitten..
Want ook zij moest Sinterklaas kunnen zien :)
Wat een schatjes waren het toch!!

Chloe vond de zwarte pieten helemaal geweldig,was stil als ze bij de bedje stonden en begon te mopperen wanneer deze even geen aandacht meer voor haar hadden.

Na de cadeautjes en alle verhaaltjes over andere kinderen was het Chloes beurt..
Daarna werd het Chloe toch wel wat veel en hebben we haar weer naar de kamer gebracht waarna ze diep in slaap viel..

Wat een leuke aparte ervaring zeg..
En de twee kopjes chocomel heb ik fijn zelf opgedronken..
Ja ook grote stoute kindjes moeten er zijn :)

Liefs

Netty

De tractie

Het was dan zover..
We zouden ons meisje een aantal weken moeten missen..
Dus tassen ingepakt spulletjes gekocht voor in het ziekenhuis en op naar het ziekenhuis.
Daar waren ze erg lief voor der en na de intake werd ze dan toch echt in tractie gezet.
En wat was dat moeilijk zeg vooral in het begin..
Het is gewoon geen pretje als je je kind daar zo ziet hangen met gewichten aan der beentjes aan de katrollen vast met een laken en zware zakken erop zodat ze niet kon bewegen.
Als ze huilde dat je er niet kon oppakken gewoon even tegen je aan kon houden om te troosten.

We kregen een grote familie kamer met van alles en nog wat en als moeder mocht je er gelukkig ook blijven slapen,dus dat was echt hartstikke fijn.

Ik heb er niet zoveel geslapen,het was heel moeilijk met al die geluiden om je heen en zusters etc die om de zoveel tijd even bij Chloe kwamen kijken.

Morgen zal ik verder bloggen,ben echt dood moe..
Liefs

Hello!

Jeetje ..
Ook hier heb ik allang geen verslag uitgebracht...
Nou waar gaan we beginnen..
De camp spreider bleek toch niet genoeg te zijn..
We waren er al bang voor ..
Dus uiteindelijk is ze begin december opgenomen en gelukkig hadden we haar weer thuis voor haar eerste kerst!!
(L)gelukkig want het leek er eerst op dat dat niet het geval zou zijn.
Hierbij een foto van ons meisje met de camp spreider.
Liefs